Ουρανέ
όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ
φίλε μακρινέ.
Πώς να δεχτώ
άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ
μάνα μου είναι η γη.
Πώς ν’ αρνηθώ
της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ
πόνε μακρινέ.
Κάθε δειλινό
κοιτώ τον ουρανό
το γαλανό
κι ακούω μια φωνή
καμπάνα γιορτινή
να με παρακινεί.
Κάθε Κυριακή
μου λέει να πάω εκεί
εκεί εκεί
που χτίζουνε φωλιά
αλλόκοτα πουλιά
στου ήλιου τα σκαλιά.
Ουρανέ
όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ
φίλε μακρινέ.
Πώς να δεχτώ
άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ
μάνα μου είναι η γη.
Πώς ν’ αρνηθώ
της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ
πόνε μακρινέ.
Κάθε δειλινό
κοιτώ τον ουρανό
το γαλανό
και μια φωνή τρελή
σα χάδι κι απειλή
κοντά της με καλεί.
Κάθε Κυριακή
μου λέει να πάω εκεί
εκεί εκεί
μου τάζει ωκεανούς
κομήτες φωτεινούς
και ό,τι βάζει ο νους.
Ουρανέ…
* [Όλα τα τραγούδια pages 364–365]
Πάνω σε μια μελωδία από τον δίσκο «Αθανασία» του 1976, που ο Γκάτσος τότε δεν μπόρεσε να τη φανταστεί με στίχους. Η ίδια μελωδία έχει πρωτακουστεί στην ταινία The Heroes [Οι ήρωες] του Ζαν Νεγκουλέσκο (1969).
