Κοντά στην ακροποταμιά
που κλαίει τη νύχτα η καλαμιά
και το νερό σωπαίνει —
βγαίνει σαν άστρο λαμπερή
και καρτερεί και καρτερεί
η Πικραγαπημένη.
Σαν την οχιά στην ερημιά
αίμα βυζαίνει απ’ τα κορμιά
κι εκείνη δεν πεθαίνει —
μα σιγολιώνει σαν κερί
κάποιος που τώρα τη θωρεί1
την Πικραγαπημένη.
Άλλη δε γνώρισα καμιά
με τόση λάσπη και βρομιά
κι αγάπη ζυμωμένη —
μα θα γυρίσουν οι καιροί
κι αίμα να πιει δε θα μπορεί
η Πικραγαπημένη.
* [Όλα τα τραγούδια pages 30–31]
Για την Πικραγαπημένη του Χαθίντο Μπεναβέντε, που ανέβασε ο Δημήτρης Μυράτ το 1962 σε μετάφραση Ιουλίας Ιατρίδου. Η μουσική ήταν του Δημήτρη Τερζάκη και το ομότιτλο τραγούδι το έλεγε ο Δημήτρης Χορν. Ακούγονταν, επίσης, άλλα δύο τραγούδια, χορωδιακά, που τα παραθέτουμε στην επόμενη σελίδα αφήνοντας κενό […] σε δύο δυσδιάκριτα σημεία.
Τραγούδι του γάμου
Χαράζει η αυγή στ’ ουρανού το μπαλκόνι
και στου χορού τ’ αλώνι
βγήκε η νυφούλα μόνη
σαν πασχαλιά.
Κυρά, θα στείλω στη χαρά σου
τα σύννεφα του δάσου
και τα πουλιά.
Στη γλάστρα κρυφά τραγουδάει το γεράνι
με τούτο το στεφάνι
στην αγκαλιά.
Κρασί γεμίστε τα ποτήρια
κι από τα παραθύρια
στείλτε φιλιά.
Του γάμου μυρτιές
Ελάτε παιδιά
στην αγάπη να χτίστε
καινούργια φωλιά.
Οι κάμποι οι βρυσούλες
βουνά ρεματιές
[…] βαθιές —
πάρτε και φέρτε
του γάμου μυρτιές.
1. όποιος στα μάτια τη θωρεί.
