Ήταν τέσσερα παιδιά
γεια σου Γέρο του Μοριά
σαν αγρίμι πάλευες
κι όλο τα δασκάλευες.
Χελιδόνια και σπαθιά
στις καρδιές τους αρμαθιά
πάνω στην Καρύταινα
με τον ήλιο γείτονα.
Ήταν τέσσερα παιδιά
γεια σου Γέρο του Μοριά
σπίτι δεν τα χώραγε
κι ο καιρός προχώραγε.
Χρόνια μαύρα και πικρά
στα βουνά τα φαλακρά
κι έτρεχαν τα αίματα
μες στα κλεισορέματα.
Κι όταν έφτασε Λαμπρή
στολιστήκαν σα γαμπροί
πίσω τους κι ο θάνατος
καβαλάρης φτερωτός.
Ήταν τέσσερα παιδιά
γεια σου Γέρο του Μοριά
τόπος δεν τα κράταγε
κι ο καιρός περπάταγε.
Στράτα στράτα και στρατί
έτσι γράφει το χαρτί
πάνω από τ’ ανάθεμα
σπείρανε χρυσάνθεμα.
Μα σαν άστραψε στη γη
των καιρών η προσταγή
πέσαν τα κακόμοιρα
σαν κυπαρισσόμηλα.
Ήταν τέσσερα παιδιά
πες μας Γέρο του Μοριά
πες μας αν τα γνώρισες
κι αν τα παρηγόρησες.
* [Όλα τα τραγούδια pages 402–403]
[From ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΜΗΤΕΡΑ. See page 389.]
