Χρόνια και χρόνια πάλεψα με το μελάνι και το σφυρί βασανισμένη καρδιά μου
Με το χρυσάφι και τη φωτιά για να σου κάμω ένα κέντημα
Εγώ που κάποτε σ’ άγγιξα με τα μάτια της πούλιας
Και με τη χαίτη του φεγγαριού σ’ αγκάλιασα και χορέψαμε μες στους καλοκαιριάτικους κάμπους
Μαύρη μεγάλη μοναξιά με τόσα βότσαλα τριγύρω στο λαιμό τόσα χρωματιστά πετράδια στα μαλλιά σου.
* [Όλα τα τραγούδια page 553]
Χρόνια και χρόνια πάλεψα με το μελάνι και το σφυρί βασανισμένη καρδιά μου
Με το χρυσάφι και τη φωτιά για να σου κάμω ένα κέντημα
Ένα ζουμπούλι πορτοκαλιάς
Μιαν ανθισμένη κυδωνιά να σε παρηγορήσω
Εγώ που κάποτε σ’ άγγιξα με τα μάτια της πούλιας
Και με τη χαίτη του φεγγαριού σ’ αγκάλιασα και χορέψαμε μες στους καλοκαιριάτικους κάμπους
Πάνω στη θερισμένη καλαμιά και φάγαμε μαζί το κομμένο τριφύλλι
Μαύρη μεγάλη μοναξιά με τόσα βότσαλα τριγύρω στο λαιμό τόσα χρωματιστά πετράδια στα μαλλιά σου.
[From ΑΜΟΡΓΟΣ: Ο Γκάτσος, αντίθετος στην ιδέα να μελοποιηθεί το κύριο ποιητικό του έργο, υποχώρησε μόνο στον βασικό του συνεργάτη, τον Μάνο Χατζιδάκι, έχοντας παράλληλα τη βεβαιότητα ότι ο συνθέτης δε θα ολοκλήρωνε ποτέ τη μελοποίηση της «Αμοργού». Ο χρόνος τον επιβεβαίωσε. Το μουσικό έργο, το οποίο ο συνθέτης χαρακτηρίζει ως «Έργο 46 — Καντάτα βασισμένη στο ομώνυμο ποίημα του Νίκου Γκάτσου, για μια γυναικεία φωνή, δύο ανδρικές, μικτή χορωδία και συμφωνική ορχήστρα», παρέμεινε ημιτελές και γι’ αυτό παρατίθενται εδώ μόνο τα μελοποιημένα αποσπάσματα του ποιήματος αυτούσια ή και όπως τραγουδιούνται. Όπου οι διαφορές είναι σημαντικές, παρατίθεται σε υποσημείωση το ακριβές απόσπασμα του ποιήματος. Νίκος Γκάτσος, Αμοργός, Εκδόσεις Πατάκη (192016). See page 537.]
