Ήτανε μια φορά
μια μάνα με δυο παιδιά
το ’να τ’ αγάπαγε ο Χριστός
και τ’ άλλο η Παναγιά.
Μαύρος αητός περνά
και παίρνει τα δυο παιδιά
το ’να μακριά στη θάλασσα
και τ’ άλλο στα βουνά.
Μαύρε αητέ πού πας
φωνάζουνε τα παιδιά
δρόμος μακρύς ο πόλεμος
κι η μάνα μας γερνά.
Μαύρε αητέ πού πας
φωνάζουνε τα παιδιά
δρόμος μακρύς ο θάνατος
κι η μάνα μας πονά.
Μια σκοτεινή βραδιά
χαθήκανε τα παιδιά
το ’να το πήρε ο Χριστός
και τ’ άλλο η Παναγιά.
Μαύρος αητός περνά
τη μάνα τους προσκυνά
στο μάτι του τ’ αδάκρυτο
δάκρυ πικρό κυλά.
Μαύρε αητέ μην κλαις
τα δυο μου τα ορφανά
δρόμος μακρύς ο πόλεμος
και ποιος ξαναγυρνά.
Μαύρε αητέ μην κλαις
τα χρόνια μου τα στερνά
δρόμος μακρύς ο θάνατος
και ποιος τον λησμονά.
* [Όλα τα τραγούδια pages 198–199]
[From ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΣΠΙΤΑΚΙ ΜΟΥ. See page 181.]
