Απ’ της θάλασσας την άκρη
μάζεψα καημό και δάκρυ
κι απ’ της καλαμιάς τα φύλλα
στεναγμό κι ανατριχίλα.
Απ’ του φεγγαριού τ’ αλώνι
πήρα βάλσαμο κι αφιόνι
μεθυσμένος πάντα να ’μαι
τα παλιά να μη θυμάμαι.
Όποιος αγάπησε πολύ
πίνει φαρμάκι και χολή.
Απ’ της θάλασσας τα βράχια
μάζεψα πουλιά και στάχυα
και με της καρδιάς το χτύπο
τα ’φερα στον άδειο κήπο.
Απ’ του φεγγαριού τα βάθη
πήρ’ ασήμι και χρυσάφι
κι έκανα στη μοίρα τάμα
να ξαναβρεθούμε αντάμα.
Όποιος αγάπησε πολύ
μέρα δε γνώρισε καλή.
Απ’ της θάλασσας τα φύκια
πήρα λάσπη και χαλίκια
για να χτίσω μια καλύβα
στο βαρδάρη και στο λίβα.
Απ’ του φεγγαριού το γύρο
μάζεψ’ αγιασμό και μύρο
στην αυλή μου να σκορπίσω
μήπως και γυρίσεις πίσω.
Όποιος αγάπησε πολύ
μένει πεντάρφανο πουλί —
μένει πεντάρφανο πουλί
όποιος αγάπησε πολύ.
* [Όλα τα τραγούδια page 595]
