Παλληκάρι μου
κρυφό καμάρι μου
όταν θα δεις στο παραθύρι μου φωτιά
κάνε γρήγορα
σ’ το λέω σίγουρα
απ’ την αγάπη μου να πάρεις τη δροσιά.
Δική σου ήμουνα
και σε περίμενα
μα εσύ κουτέ
ποτέ ποτέ
δεν ήρθες.
Γύρνα παλληκάρι
σαν λαμπερό φεγγάρι
στην άδεια μου καρδιά.
Παλληκάρι μου
ρίχνω το ζάρι μου
κι αν τύχει κι έρθεις ως την άλλη Κυριακή
γείρε πλάι μου
Απριλομάη μου
την αγκαλιά μου να την κάνεις φυλακή.
Δική σου ήμουνα
και σε περίμενα
μα εσύ κουτέ
ποτέ ποτέ
δεν ήρθες.
* [Όλα τα τραγούδια pages 224–225]
Συνοδεύεται από την ακόλουθη παρλάτα:
Καλησπέρα!
Η νύχτα φέρνει πάλι την ημέρα
κι ο πόνος τη χαρά. Ναι, ναι, το ξέρετε!
Κοντά σας η καρδιά μου πάντα χαίρεται,
γι’ αυτό και τα τραγούδια μου ένα ένα
θα σας τα πω, χαρούμενα, θλιμμένα,
να σας αλλάξω λίγο τη ζωή
ως το πρωί.
Μα πρώτα
(Παρακαλώ! Ανάψτε κι άλλα φώτα!)
να σας μιλήσω θα ’θελα για κάτι
προσωπικό,
ένα παλιό δικό μου μυστικό
που δεν το είπα ακόμη κανενός…
Ήταν θυμάμαι πρώτη του μηνός
όταν τον είδα να ’ρχεται από πέρα
απ’ το κρυφό της μοίρας μονοπάτι
σαν αστραπή που σκίζει τον αγέρα.
Ήταν αλήθεια ωραίος
σαν τον Άδωνι, και τόσο νέος!
Είχε σταυρό σμαράγδινο στα στήθη
και με το λαμπερό του παραμύθι
να κυβερνάει κατάφερνε τα πλήθη
σαν καπετάνιος πάνω στο τιμόνι.
Κι εγώ μικρούλα τότε στο μπαλκόνι
τον κοίταζα… (Καλό μου χελιδόνι
τώρα που πας μακριά στα μαύρα ξένα
πες του τα χαιρετίσματα από μένα.)
Τον κοίταζα… Με κοίταζε κι εκείνος
και στην καρδιά μου φούντωσ’ ένας κρίνος
που τ’ άρωμά του ακόμα τ’ ανασαίνω
σα βάλσαμο πικρό κι αγαπημένο…
Ποτέ δεν τον ξανάδα… Μα τα βράδια
που νιώθω την ψυχή μου έρμη κι άδεια
αρχίζω σε παράξενο σκοπό
όσα δεν μπόρεσα ποτέ μου να του πω…
