Καράβια και τρένα
σφυρίζουν και παν
παιδιά φοβισμένα
τις πόρτες χτυπάν.
Ποτάμι το δάκρυ
κι ο κόσμος φρικτός
μα συ πιάνεις άκρη
και μένεις εκτός.
Προχώρα λοιπόν!
Προχώρα λοιπόν!
Γιατί αδερφέ μου να είσαι απών;
Τ’ αγόρι στο χώμα
δεν έχει πνοή
με βούρκο και βρώμα
φτιαγμένη η ζωή.
Τον άνομο πλούτο
δε διώχνει κανείς
οργιάζει το κνούτο
και συ αδρανείς.
Προχώρα λοιπόν!
Προχώρα λοιπόν!
Γιατί αδερφέ μου να είσαι απών;
Δραπέτη μεγάλε
πουλί της νυκτός
φτερά τώρα βγάλε
και γίν’ αετός.
Και πέτα να βρούμε
το φως της αυγής
στα χέρια κρατούμε
τη μοίρα της γης.
Προχώρα λοιπόν!
Προχώρα λοιπόν!
Γιατί αδερφέ μου να είσαι απών;
* [Όλα τα τραγούδια pages 620–621]
