Στάλα στάλα, στάλα στάλα
πάνω στ’ ουρανού τη σκάλα
κοίτα κάποιος ανεβαίνει
πού πηγαίνει πού πηγαίνει
ούτε εκείνος δεν το ξέρει
μόνο της αυγής τ’ αστέρι
θα ’ναι τώρα σύντροφός του
με τ’ αγγελικό το φως του.
Στάλα στάλα, στάλα στάλα
απ’ τα μάτια τα μεγάλα
στης καρδιάς μου τον καθρέφτη
το ζεστό του δάκρυ πέφτει
γίνεται βροχή και χιόνι
μα η ελπίδα δεν τελειώνει
κι ό,τι εκείνος έχει αφήσει
κάποιος άλλος θα τ’ αρχίσει.
Στάλα στάλα, στάλα στάλα
Παναγιά μου παρακάλα
κοίτα κάτω και λυπήσου
να σωθούν οι άνθρωποί σου
κι όποιου η γη μας δεν του φτάνει
φόρα του χλωρό στεφάνι
μείνε πλάι του ωσότου
να’ βρει τον παράδεισό του.
* [Όλα τα τραγούδια page 219]
[From Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ. See page 203.]
